Zaterdag 25 april 2015
Het is 4u als de wekker me uit dromenland terug roept. Ik sta mezelf toe om nog even de activiteiten van het komende uur te overpeinzen. Uiteindelijk duw ik innerlijk op de knop start en een lange dag vol avontuur is begonnen. Ik had beslist om ‘s ochtends te vertrekken en alles stond al klaar van de avond voordien. Ik verdeel het zorgvuldig over enkele Colruyt bakken, vul de softflaks voor de eerste kilometers al, kijk de rugzak nog eens na, trek mijn trail plunje aan, denk nog eens goed na of ik niets ben vergeten, zet alles in de koffer… en weg zijn wij. Het is 5u, perfecte timing.
Twee uur later parkeer ik me op slechts een paar honderd meter van de start (in vogelvlucht waarschijnlijk slechts 100 m). Het is aan het miezeren en ik trek een regenjas aan om mijn startnummer op te pikken. Geen files op dit moment! Toiletbezoek kan ook nog zonder aanschuiven.
Ik ga terug naar de auto en heb alle tijd om me verder klaar te maken. Tegen 8u sluit ik de boel af en begeef me naar de start. Veel volk hier ondertussen. We worden aangemaand om naar het binnenplein van het kasteel te gaan. Voor de start is er nog een briefing die grotendeels verloren gaat in het gekwek van sommige lopers. Rond 8u30 is er dan een startschot maar vervolgens gebeurt er niets. Iedereen blijft staan en pas 10 minuten later zet de stoet zich in gang. Prachtig zo door die middeleeuwse gangen en over eeuwenoude bruggen. Eens buiten het kasteel gaat het links naar beneden. Wat later lopen we over een camping en nog wat later… sta ik stil. Ik besef nu pas dat ik veel te ver naar achteren stond. Na de camping ligt de eerste single trail en wat verderop gaat het stevig naar boven. Voor velen duidelijk al te stevig. De komende 2 uren (ongeveer) moet ik me er bij neerleggen dat ik veel zal stil staan. Het verbaast me hoeveel lopers en loopsters hier al zitten te sukkelen op de hellingen en crêtes.
Ik kom in Frahan toe na 1u44’. De eerste passage van Frahan ligt op 12 km. Waar ik me ondertussen zorgen om maak, is de sluitingstijd op de splitsing 35/56 km waar je binnen de 3u moet gepasseerd zijn. Op de ravito is het wat sukkelen om de zakjes open te krijgen en de softflasks bij te vullen maar het lukt. Mijn handen zijn nat door de regen en ik heb niets om ze af te drogen. Achteraf besef ik pas dat 1 van de softflasks slecht is afgesloten. Gelukkig zonder veel erg maar het is een aandachtspunt. Na enkele kilometers is er een stevige en lange beklimming. Het is niet echt steil, toch niet in vergelijking met wat straks nog zal volgen, maar het is vooral lang. Een dame uitgerust met wandelstokken, ontwikkelt een perfect tempo. Ze gaat er stevig tegenaan maar in haar zog word ik naar boven gezogen. Vanaf hier tot in Mouzaive geniet ik van het lopen en de natuur maar ook niet meer. Er is niet zo veel variatie in het parcours. Het gaat omhoog en omlaag, naar links en naar rechts. De splitsing zijn we binnen tijd gepasseerd… ik ben in elk geval niet tegen gehouden. Het is ook beginnen regenen, stevig regenen en hier en daar is het modderig.
Na 4u08’ kom ik op de tweede ravito, Mouzaive, toe. Het gaat nog steeds allemaal uitstekend. Het is weer wat sukkelen met natte handen door de regenbui net voordien, om de zakjes open te krijgen en de flasks bij te vullen. Net na de ravito gaat het aardig naar boven. Vanaf hier is het weer op automatische piloot. Genieten van de omgeving maar ook niet meer. Enkele kilometers voor de volgende ravito, tweede passage Rochehaut, begint echter de fun. Bomen liggen kriskras over de paadjes. Er zijn lopers die me laten passeren omdat ik vrij vlot de hindernissen neem terwijl je merkt dat dit bij sommigen niet zo goed (meer) lukt. Uiteindelijk kom ik na ongeveer 6u in Rochehaut toe. Deze keer gaat het bijvullen vlotter. Probleem is dat je zelf niets mag doen. De vrijwilligers, voor welke niets dan lof, gieten zelf water in met grote onhandige 5 liter flessen… en dan klotst het er al wel eens over.
Nu begint het pas. ‘The Wall’ en twee passages à gué staan en liggen te wachten. Ik ben hier echter mentaal voor gewapend. ‘The Wall’ wordt dan ook zonder al teveel problemen verslagen. Het is geen super snel tempo maar gestaag, stap na stap, zonder al teveel inspanning ga ik naar boven. Net voor je helemaal boven bent is er een kleine rotspartij. Een man van de organisatie zegt waar je je voeten moet zetten… althans als hij merkt dat dat niet (meer) lukt. Hij vertelt me dat hij al de meest bizarre dingen had gezien…
Wat niemand echter zegt… na ‘The Wall’ komen er nog een hoop andere ‘walls’, de ene al wat steiler als de andere, de ene al wat langer als de andere. Na 7u30 kom ik in Botassart toe, laatste ravito. Ik drink snel iets, vul de flasks bij en vertrek. Het gaat bergaf naar de eerste passage door de Semois. Eens beneden toegekomen neem ik de kortste weg tot de oever. Dat wil zeggen dat je tot aan de enkels wegzakt in de modder. Maakt niet uit want enkele minuten nadien krijg je toch een gratis wasbeurt. De organisatie heeft een touw gespannen en heeft voor enkele mensen gezorgd die helpen waar nodig. De man voor mij is een beetje in paniek en vraagt voortdurend langs waar hij moet. Het water voelt zalig en zorgt voor de nodige verkoeling. Zonder problemen zet ik voet aan wal en vervolg mijn weg. Na enkele kilometers op een breed pad gaat het links, recht naar boven, over de richel en dan terug naar beneden richting tweede passage. Hier staat niemand en er hangt geen touw. Snel naar de overkant en verder. Nog een laatste klim over een leuke single track door het bos en dan naar rechts. Nog 1 steile afdaling, een trapje en een klimmetje scheiden me van de aankomst. De afdaling pleegt een aanslag op mijn bovenbenen terwijl ik fullspeed (wel ja) naar beneden loop. In al mijn euforie schuif ik uit op het trapje wat een luide ooooohhhh ontlokt van de toeschouwers ter plaatse. Ik corrigeer echter onmiddellijk waardoor ik niet val en meteen verder kan lopen… waardoor ik dan weer op een applaus wordt getrakteerd van diezelfde toeschouwers. Laatste klim richting kasteel en na 8u31 loop ik de tent binnen.
Ik kan met mijn geluk geen blijf en tranen staan in mijn ogen. Na 5 jaar sukkelen loop ik één van de zwaarste trails in België zonder al teveel problemen uit. Het is geen supertijd maar anderzijds kwamen er nog 107 na mij binnen en was dit bedoeld als training. Ik kan alleen maar tevreden zijn!
