Zaterdag 12 maart 2016
Bij mijn vertrek in Leuven is de mist zo dik dat ik nauwelijks de overkant van de straat kan zien. Dat blijft zo tot in Luik. Eenmaal daar is het net alsof men het verduisteringsgordijn open schuift en het zonnetje binnen laat. Prachtig weer dus!!
In Spa is het standaard procedure… auto parkeren, snel nummer ophalen, juiste kledij aan, sportzak inleveren en naar start. Ik sta zoals velen in korte broek en T-shirt in het startvak. Het is nauwelijks 2 graden maar door het Salomon racevest, de zon en het parcours ben ik overtuigd dat meer kledij niet nodig is. In de rugzak steekt al het verplichte materiaal voor de UT110 inclusief drank en voeding. De stokken zijn ook mee al zal ik ze niet gebruiken.
Klokslag 9u zijn we weg voor een zoveelste avontuur door bos en dal. Ik sta ver genoeg vooraan en heb dan ook weinig last van de typische opstoppingen in de eerste kilometers. Het loopt vlot, beetje modder maar voor de rest mooie paden die op en neer kronkelen. De eerste uitdaging is de skipiste van Thier des Rexhons. Het is het eerste stuk waar we echt de sneeuw in gaan. Eenmaal boven gaat het naar rechts en we zijn vertrokken voor vele kilometers door een bij momenten idyllisch sneeuwlandschap. De sneeuw is er in vele vormen. Boven op het plateau ligt een dik pak, makkelijk 20 tot 30 cm, plat gelopen door de voorgangers, daardoor hier en daar wat glad, soms wat modderig maar goed te doen. Lager wordt de sneeuw een papje waardoor je al meer modder krijgt dan sneeuw. Je zakt dan ook al eens tot aan de enkels weg. Ga je nog wat lager dan is de sneeuw stevig aan het afsmelten en daar waren de paden omgedoopt in beekjes of riviertjes. Je stopt meer energie in het zoeken naar een beloopbaar stuk dan gewoon niet teveel na te denken en rechtdoor te lopen. Ga je nog wat lager dan is het vooral modder die over blijft maar beloopbare stukken zijn voor handen.
Ravito 1 na 14,9 km, 1u36 onderweg. Ik drink een thee en ga meteen verder. Het daalt nu nog tot helemaal beneden in het dal en dan beginnen we aan een lange, steile en zware beklimming. Lopen gaat over in stappen, weliswaar aan een stevig tempo. Eenmaal boven gaat het terug naar beneden om wat nadien terug stevig naar boven te gaan om vervolgens terug naar beneden te gaan. Het is typisch aan een wedstrijd in het zuiden van België en dat maakt het ook zwaar. Het is voortdurend de juiste energiebalans zoeken en veel tijd om te recupereren heb je niet. We komen het bos uit en staan plots oog in oog met de tweede skipiste van de dag. Je waant je effe in Zwitserland. Een dik sneeuwtapijt en een steile helling die bovenaan nog verder naar links doorloopt maar waar je het einde niet van kan zien. Ook nu is het in tempo klimmen, af en toe wat wegschuivend omdat de sneeuw onder de stralende zon aan stevigheid moet inboeten en hier en daar is over gegaan in een papperige brij. Eenmaal boven zit je weer even op het plateau om nadien naar beneden te donderen richting ravito 2.
Ravito 2 na 28,5 km, 3u20 onderweg. Ik drink bij gebrek aan thee twee bekers water. Ik vul één van de twee Raidlight softflasks bij en ben weer weg. Het stuk dat we de komende kilometers onder de voeten krijgen geschoven is een mooi voorbeeld van paden die in beken zijn omgetoverd. Het beginstuk gaat nog maar dan is het water en modder over de ganse breedte van het pad. Een pad dat net zoals heel veel paden trouwens, bezaaid ligt met keien van alle formaten. Moeilijk lopen dus maar niks onoverkomelijks. De volgende kilometers gaan op en neer, met zware stroken modder, over paden die zich doorheen het bos slingeren, met een 5 sterren vermelding voor het pad dat zich kronkelend omheen een riviertje naar boven het dal uit werkt richting ravito 3.
Ravito 3 na 39,2 km, 4u58 onderweg. Weer geen thee dus worden het nogmaals twee bekers water. Het wordt toch allemaal wat zwaarder. Langste afstand tot nu toe was 42 km. Bovendien is het stuk dat volgt met momenten vrij saai. Eerst nog wel even goed doorklimmen maar dan toch regelmatig lange brede lanen doorheen de bossen, bovenop het plateau, of licht dalend waarbij je toch de kilometers tot de volgende ravito wat aan het aftellen bent. Op een bepaald moment zitten we met een groep lopers aan de verkeerde kant van een beek. We hadden al wat zitten lachen met een kerel die tot aan zijn knieën het water was in gegaan… wat later was het mijn beurt. Op het moment dat ik over die beek wil springen, merk ik dat de overkant toch wel vrij glad is. Ik bedenk me dus, wil me tezelfdertijd omdraaien en die coördinatie liep toch een beetje fout. Resultaat is dat ik tot over mijn linkerknie het water in ga. Het voorval is echter al even snel vergeten als voorgevallen en we vervolgen meteen onze weg.
Ravito 4 na 50,8 km, 6u17 onderweg. Slechts één ravito had thee en dat vind ik wel een beetje spijtig. We doen het dan maar met water. Cola laat ik sowieso links liggen. Voor de rest zijn de ravito’s ruim voldoende uitgerust. Ik heb nog nooit zoveel isostar bars en gels samen gezien. Daarnaast kan je ook nog een suikerwafel, zoute koekjes, peperkoek, stukken banaan en sinaas of een handvol droge abrikozen achter de kiezen steken. Niks voor mij. Bij lange wedstrijden heb ik Born repen mee en voor de rest leef ik op Sportscontrol en SIS sportdrank aangevuld met SIS gels. Het koolhydraatgehalte van de Sportscontrol energiedrank is vrij hoog en daarom neem ik af en toe S!caps. Die zorgen voor de zouttoevoer en bovendien zorgen ze er voor dat je maag optimaal blijft werken. Ik blijf wat langer op deze ravito hangen om een babbel te slaan met een andere deelnemer. Na het uitwisselen van uiterst interessante verhalen en standpunten ? gaan we terug op stap. Nog 6 km. Vrij makkelijke kilometers die wat op en neer gaan. Modder, sneeuw en aanverwanten liggen achter ons. Voor je het weet ben je aan het meer (Lac de Warfaaz) en zit deze mooie uitstap er weer bijna op.
Aankomst na 56,9 km, 7u05 onderweg. Heel tevreden. Het liep vlot tot het einde. Geen problemen gehad met drank en voeding. De test met de 600 ml Eazyflask van Raidlight is goed verlopen. Ik heb 200 ml meer mee en vooral… veel makkelijker te vullen met poeder en vloeistof. Ik was het geknoei met de Salomon softflasks beu. De opening is te klein om poeder toe te voegen en soms kreeg ik de doppen er nauwelijks af geschroefd. Allemaal OK in het begin maar na 10 uur zwoegen wordt die opening alleen maar kleiner!! Ook de drinkpipet op de Eazyflask vind ik een aanwinst. Je kan drinken zonder het uit de borstzak te halen. Dus (voorlopig) heel tevreden over deze switch!
Als afsluiter een youtube film van Michel Pierard, die heel mooi samenvat wat een mooie dag het was.
