Zondag 21 februari 2016
Plaats van omkleden, vertrek, finishen, douchen, eten, drinken… is het Sportpark Van Zuyen in Burgh-Haamstede. Prima locatie, voldoende plek en warm water bij het douchen. Het waait hard, heel hard en het brengt de gevoelstemperatuur net wat lager dan die je op de thermometer kan aflezen. Ik opteer voor de Raidlight 3/4, de Odlo wintershirt en het Raidlight regenjasje. De voeten worden verwend met de Drymax Light Trail sokken en de Salomon XT 6 SG. Ik heb ook de Salomon rugzak mee met de verplichte items voor de UT110 die ik begin juli loop. Het vertrek is een beetje chaotisch omdat niemand weet in welke richting er gestart wordt en er ook niet meteen iemand van de organisatie dat duidelijk aangeeft. Uiteindelijk staan alle neuzen in de goede richting en is het wachten op het startschot. Het schot wordt een schreeuwachtig iets en de massa zet zich in beweging. Ondanks de smalle weg en de start samen met de 14 km lopers is er geen gedrum.
De eerste kilometers lopen vrij vlak via de gezellige straten van het dorp, over een bospad en een fietspad. Rond kilometer 4 herken ik het rond punt van die ochtend. Wat verderop is de parking waar ik mijn auto achterliet en de shuttle richting kleedkamers nam. We gaan echter rechtsom en krijgen meteen de eerste klim van de dag voorgeschoteld, een lange trap waarvan ik me vanochtend nog afvroeg waar die heen zou leiden. Dat kom ik nu snel te weten. Eenmaal boven gooit een stevige zuidwester ons een handvol (hij heeft wel grote handen) zand in het aangezicht en kondigt zo aan dat we aan de eerste strandstrook gaan beginnen. De wind komt recht uit zee en zoals steeds op het strand is het zoeken naar de goede harde ondergrond.
Enkele honderden meters verder lopen we het strand af en duiken duin en bos in. Op en neer, naar links en naar rechts, de ene keer door het mulle zand dan weer over harde bosgrond met hier en daar boomwortels. Zo gaat het verscheidene kilometers tot je rond kilometer 12 de wind weer pal op je gezicht voelt. Het is zelfs even vechten om vooruit te raken en dan beginnen we aan de tweede strook strand. Het is hoog tij en door de wind staat het water nog wat verder dan anders. Met rechts een steile duinwand en links een woeste zee blijft er op sommige plaatsen niet veel over om te lopen. Het lukt nog net maar het is soms wel oppassen voor natte voeten. Wat later duiken we al weer het bos in dat na een tijd overgaat in een strook die hier bekend staan als de Zeepeduinen. De snelle 21 km lopers komen me voorbij maar het zullen er slechts een drietal zijn want wat verderop gaan wij naar links en gaan zij naar rechts richting aankomst. Alles is nog goed onder controle. Dit is voor mij een trainingswedstrijd. De beoogde LSD snelheid van 6’/km haal ik weliswaar niet maar ik heb dan ook een gewone trainingsweek met onder andere twee intervals achter de rug. Na deze trail wordt het een week van net geen 100 km. De volgende kilometers lopen vlot en in vergelijking met de rest vrij vlak. Een kniediepe waterpassage (zo voelde het toch aan) brengt wat verstrooiing en via wat modderige grasstroken en dito paden hollen we verder richting… derde passage op het strand. Die kondigt zich aan met een stevige klim naar boven en een pad in vrije val naar beneden. Net voor ik het strand op ga, krijg ik reeds een striemende wind recht in het gezicht dus snel buff en kap op. Ik word gezandstraald. Een wind van 7 Bft staat hier pal op kop. Ook geen harde ondergrond hier. De strook is ongeveer 1,5 km. De eerste 500 m doe ik mijn best om te lopen en dan zeg ik ‘foert’. Met de handen op de rug om zo weinig mogelijk weerstand te hebben, stap ik stevig door. Voor mij gaat dit zeker zo snel en ik verspil minder energie.
Eenmaal het strand af en na een steile klim kom ik aan een verzorgingspost. Ik stop niet en ga verder over een duintrail die onherroepelijk naar de laatste passage over het strand zal leiden. In de verte zie ik de contouren van een rood-witte vuurtoren die voor wat afleiding zorgt. Ondertussen ben ik al wel wat lopers gepasseerd die me daarnet nog heldhaftig voorbij draafden op het strand. Wat gebeuren moet, moet gebeuren. De wind is er al, de zand ook… de laatste passage is een feit. Dit is een strook van ongeveer een kilometer. Ik opteer om meteen te stappen weermaals met de handen op de rug en het hoofd vooruit om zo weinig mogelijk zand in de ogen te krijgen. De afslag van het strand is moeizaam. Mul zand en stevig klimmen. De wind helpt echter een handje en met de armen weid open om zoveel mogelijk profijt te hebben, lukt het best.
De volgende kilometers zijn prachtig. Het pad gaat op en af door de duinen met mooie weidse zichten, echt knap. Ook nu passeer ik lopers die zonet nog aan het pezen waren op het strand. Elke helling, hoe klein ook, moeten ze stappen terwijl ik rustig verder kan lopen. Ongeveer 34 km achter de rug en ik duik terug het bos in. Wat verderop herken ik de paden die we in het begin in de andere richting hebben genomen. Die liggen er nog altijd even steil bij maar ik blijf genieten. Ik loop nog steeds mensen voorbij en dat motiveert. Via een grindpad, hier en daar onderbroken door wat mulle zandstroken, kom ik aan de finish. Die ligt trouwens op één van de vettigste plaatsen van het hele parcours. Ik krijg een medaille, neem een flesje water en krijg wat verderop ook nog een T-shirt (L of XL). Die geef ik aan vrouw of dochters als slaapkleed want ik kan er makkelijk tweemaal in. Het zand zit overal dus het warme water van de douche is welkom. Nadien nog snel een koffie en dan is het tijd om huiswaarts te keren.
Het zal al wel duidelijk zijn maar als je dacht dat je IN Nederland AAN de kust een vlakke trail zou lopen, dan kom je bedrogen uit. Ik had 1140 hoogtemeters op mijn Garmin (barometer, geen GPS). Neem nu nog wat fouten en correcties en weet ik veel dan heb je nog steeds heel wat geklommen. Bovendien doe je heel veel stroken met mul zand. Best een zware trail dus die je zeker niet mag onderschatten. De natuur is ronduit prachtig. Onderweg zag ik meerdere reeën en ook enkele paarden in het wild. Spijtig genoeg heb ik niet echt kunnen genieten van de passages op het strand. Bootjes kijken op zee zat er niet echt in. Die enkele keren dat het lukte, waren de woeste golven toch wel adembenemend! Zeker een aanrader om te gaan wandelen!
Toch twee aandachtspunten voor de organisatie. Als je een bewaarplaats voor sporttassen aanbiedt, maak die dan beveiligd. Ik was ’s ochtends afgezet met de shuttle en effe terug naar de wagen was sowieso geen optie dus ik kon niet anders dan daar mijn tas achterlaten. Toen ik die terug ging ophalen, was er nergens iemand van de organisatie te bespeuren. In de tent zat iemand zich om te kleden en mijn tas lag op de grond. Een ander punt is de bepijling. Ik hoorde nadien dat enkele lopers verkeerd liepen. Dat verbaast me niet. De oranje wegwijzers zijn wel echt klein en niet steeds even zichtbaar. Beetje spijtig voor een evenement dat toch zelf niet meer zo klein is en reeds aan een vijfde editie toe is.
Volgend kort fragment vond ik op youtube en geeft een (beetje) idee van de wind op het strand: